من واقعا هرگز نمی دانستم چه ام است؟ اما این را می دانم که هیچ وقت آنقدر احساس مریضی نکردم که کمک بخواهم.
من فکر می کردم: «اگر نتوانم آنچه می خورم را کنترل کنم، چگونه می توانم چیزهای دیگر زندگی ام را کنترل کنم؟
سَر من مدام پر اندیشه های نفرت از خود بود.نمی توانستم روی هیچ چیزی دیگری به غیر از متنفر بودن از پوستی که در آن بودم، تمرکز کنم.
نگاه کردن به گذشته ام مانند نگاه کردن به فردی به غیر از خودم است. من نمی توانم خود قبلی ام، فرآیندهای فکری یا رفتارم را درک کرده یا با آن ها ارتباط برقرار کنم.
من مثل یک زندانی در بدنم بودم و در زندگی ام درجا می زدم، در حالی که دیگران در حال حرکت و زندگی بودند.
احساس تنهایی و آشفتگی می کردم چون هیچ کس درونم را نمی فهمید. من در مبارزه ام با اختلال خوردن، تنها بودم.
من به عنوان یک فرد مسن با اختلال خوردن، اغلب نادیده گرفته می شدم. ولی امثال من، بیرون، در خیابان و محل کار زیاد هستند.
تعریف های بالا، شرح حال های مختلف افراد درمان شده از اختلال خوردن است. اما این اختلال چیست؟
اختلالات خوردن شرایط رفتاری است که با اختلال شدید و مداوم در رفتارهای خوردن و افکار و احساسات ناراحت کننده مرتبط مشخص می شود. این ها می توانند شرایط بسیار جدی باشند که بر عملکرد فیزیکی، روانی و اجتماعی تأثیر بگذارند. انواع اختلالات خوردن عبارتند از بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، اختلال پرخوری، اختلال در مصرف غذا محدود کننده اجتنابی، سایر اختلالات تغذیه و خوردن مشخص، اختلال پیکا و نشخوار فکری.
اما شایع ترین اختلالات خوردن عبارتند از:
- بی اشتهایی عصبی – تلاش برای کنترل وزن خود با نخوردن غذای کافی، ورزش زیاد یا انجام هر دو
- پرخوری عصبی – از دست دادن کنترل بر میزان غذا خوردن و سپس اقدام شدید برای افزایش وزن
- اختلال پرخوری (BED) – خوردن مقدار زیادی غذا تا زمانی که احساس سیری ناراحت کننده ای وجود نداشته باشد.
چهچیزیباعثاختلالاتخوردنمیشود؟
اختلالات خوردن پیچیده است و فقط یک علت برای آن وجود ندارد. متخصصان هنوز در حال یادگیری علل بیشتری هستند. اما پیشرفت آن احتمالاً به علت ترکیبی از ژنتیک، بیولوژیک، عوامل روانی، اجتماعی و محیطی می باشد. اختلالات خوردن مربوط به غذا نیست. در عوض، رفتارهای اختلالی خوردن راهی برای مقابله یا احساس کنترل گری است.
مشکلچیست؟
مقیاس و نمودار مشکل معلوم نیست. اما تخمین زده شده که فقط در انگلیس، 1.25 میلیون نفر از اختلال خوردن رنج می برند. نباید فراموش کنیم که هستند افرادی که بیماری خود را تشخیص نداده اند.
اختلالات خوردن تبعیض قائل نمی شود: هر سنی، هر جنسیتی، هر سابقه و نژادی را درگیر می کند. 62 درصد علائم قبل از سن 16 سالگی ظاهر می شود. اما افراد بالای 40 سال هم جزو مراجعین به کلینیک ها هستند.
اختلالات خوردن اغلب با سایر اختلالات روانپزشکی از جمله اختلالات خلقی و اضطرابی، اختلال وسواس فکری جبری و مشکلات سوء مصرف الکل و مواد مخدر ، همراه می شود. شواهد نشان میدهد که ژنها و وراثتپذیری در این که چرا برخی افراد در معرض خطر بالاتر ابتلا به اختلال خوردن هستند، نقش دارند، اما این اختلالات میتواند افرادی را که سابقه خانوادگی این بیماری را ندارند نیز مبتلا کند.
اختلالات خوردن، بیماری روانی جدی است که فقط زنان را تحت تاثیر قرار نمی دهد. در مردان نیز، آمار تا 25 درصد بی اشتهایی یا پرخوری عصبی و 40 درصد اختلال پرخوری را گزارش می دهد.
4 درصد از کل جمعیت در طول زندگی خود، از این اختلال رنج خواهند برد. و البته همزمان با این چهار درصد، زندگی های بسیاری دیگر که در ارتباط با فرد هستند هم تحت تأثیر قرار می گیرند مثل خانواده، دوستان، همکاران و سایر افرادی که در زندگی روزمره فرد نقش دارند.
بسیاری از افراد به خاطر اختلالات خوردن، در اجتماع، کلاس درس، محل کار دچار تبیعض شده و یا به آن ها اَنگ های مختلف زده می شود.
درمانی وجود دارد؟
فرد می تواند از یک اختلال خوردن بهبود پیدا کند، اما ممکن است زمان ببرد و بهبودی برای هرکس متفاوت است. در BEAT ( سازمان مربوط به اختلالات خوردن انگلیس) گفته می شود درمان حدود ۲۷ هفته طول می کشد.
درمان باید به عوارض روانی، رفتاری، تغذیه ای و سایر عوارض پزشکی بپردازد. مورد دوم می تواند شامل پیامدهای سوء تغذیه یا رفتارهای پاکسازی از جمله مشکلات قلبی و گوارشی و همچنین سایر شرایط بالقوه کشنده باشد.
وقتی فرد به یک متخصص اختلال خوردن یا تیمی از متخصصان ارجاع داده شود، آنها در مورد حمایت مورد نیاز فرد و شرایط او، با او صحبت کرده و اطلاعات مربوطه را در برنامه درمانی او می گنجانند.
درمان به نوع اختلال خوردن بستگی دارد، اما معمولاً درمان شامل صحبت کردن می شود. اگر اختلال خوردن بر سلامت جسمانی تأثیر می گذارد، ممکن است به معاینات منظم سلامت نیاز باشد. در صورت ابتلا به پرخوری عصبی یا اختلال پرخوری، درمان ممکن است شامل انجام یک برنامه خودیاری هدایتشده نیز باشد.
به اکثر افراد درمان انفرادی پیشنهاد می شود، اما به افرادی که اختلال پرخوری دارند ممکن است درمان گروهی ارائه شود. احتمال دوسوگرایی نسبت به درمان، انکار مشکل در خوردن، کمبود یا اضافه وزن، و حتی اضطراب در مورد تغییر الگوهای غذا خوردن وجود دارد.
با این حال، با مراقبت های پزشکی مناسب، افراد مبتلا به اختلالات خوردن می توانند عادات غذایی سالم را از سر بگیرند و سلامت عاطفی و روانی خود را بازیابی کنند.
منابع:
وبسایت: nhs.uk/mental-health
وبسایت: psychiatry.org/patients-families
کتابچه راهنمای اختلالات خوردن
تو چی فکر می کنی؟