در عصر یخبندان بسیاری از حیوانات یخ زدند و مُردند.

 می‌گویند خارپشت ها وخامت اوضاع را دریافتند. تصمیم گرفتند دور هم جمع شوند و بدین ترتیب همدیگر را حفظ کنند. وقتی نزدیکتر به هم بودند گرمتر می‌شدند ولی خارهایشان یکدیگر را زخمی می‌کرد. به همین خاطر تصمیم گرفتند از هم دور شوند. ولی بسیاری از آنان از سرما یخ زده، مُردند.

پس از این واقعه، آن ها دریافتند که  یا باید خارهای دوستان را تحمل کنند، یا نسلشان منقرض شود. پس تصمیم گرفتند باز گردند و گرد هم آیند.

 آنان آموختند که با زخم کوچکی که همزیستی با نزدیکان به وجود می‌آورد زندگی کنند. چون گرمای وجود دیگری برای ادامه بقا مهمتر است. و این چنین توانستند زنده بمانند.

برای ما نیز چنین است. برای این که زندگی جسمانی و روانی خوب داشته باشیم، باید بتوانیم با دیگران زندگی کنیم. معایب دیگران را بپذیریم. خوبی ها را تحسین نموده و از قضاوت دیگران دست برداریم. آنگاه است که همزیستی مسالمت آمیز راهی برای زندگی شاد خواهد بود.