باران: (در عرفان) باران کنایه از فیض حق تعالی و رحمت شامله اوست که از عالم غیب بر  ممکنات فایض گردد و ممکنات بر حسب مراتب استعداد، استفاضه نمایند، غلبه عنایات را نیز که در احوال سالک حاصل شود از فَرَح و تَرَح باران گویند، استفاضه نمایند غلبه عنایات را نیز که در احوال سالک حاصل شود از فَرَح و تَرَح باران گویند، قطره های آب که بر اثر مایع شدن بخار آب موجود در جوّ زمین ایجاد می شود و بر زمین می ریزد

بارانا: ای باران

باستیان: بردبار، شکیبا

بانو: خانم، ملکه، عنوانی احترام آمیز برای زنان، به صورت پسوند همراه با بعضی نام ها می آید و نام جدید می سازد، مانند ماه بانو، گل بانو

بَنفشه: گلی که در فصل بهار می روید و دارای رنگ های گوناگون است، (به مجاز) مو، زلف، (در اصطلاح شاعرانه) بنفشه یا دسته ی گل بنفشه تداعی کننده زلف آشفته یا مجعّد یا جعد گیسوی یار است.

به نگار: خوب چهره، نیکو صورت

به‌آفرین: نیک آفریده شده. به وجود آورنده بهترین ها، خوب آفریده، خوش سیما، خوش منظر. نام خواهر اسفندیاربن گشتاسب است که او را ارجاسب اسیر کرده بود و در روینه دژ محبوس داشت. بعد از آن اسفندیار به آنجا رفت و ارجاسب را کشت و به آفرین را نجات داد. او را به آفرید هم می گویند. 

بهار: نخستین فصل سال

بهاره: منسوب به بهار، بهاری، مربوط به بهار، به عمل آمده در بهار، متولد شده در بهار

بِهدخت: دختر نیک و خوب، نیک ترین دوشیزه

بهرخ: نیک چهره، خوشگل و نیک منظر، آن که چهره ای خوب و زیبا دارد

بهرو: نیکو چهره، خوشگل و نیک منظر، آن که چهره ای خوب و زیبا دارد

بهناز: عشوه گر، خوش ناز و اَدا، ملوس، مُرکّب از به (زیباتر، خوبتر) + ناز (کرشمه، غمزه). نیکوترین کرشمه 

بهنوش: گوارا، نوش و شهد نیکو، نیکو نوشنده، مُرکّب از به (بهتر یا خوب) + نوش (عسل)

بهین: بهترین، بهینه، خوب، نیکو، گزیده، منتخب، نیکوترین، حلاج، نداف

بیدخت: (طبیعت، کهکشانی) سیاره زهره، ناهید، زنی زیبا که هاروت و ماروت فریفته او شدند.

بیتا: یکتا، بی مانند، بی نظیر، بی همتا، فرد، یگانه، منحصر به فرد، بی تا

بینا: بصیر، دانا، عالم، مبصر ، بیننده، دیده ور