این مقاله به شما در تصمیم گیری برای اینکه کودکتان چه ورزشی را انتخاب کند، یا آماده چه نوع ورزشی است و حتی چه نوع ورزشی برای او مناسب است کمک می کند.

کودکان در طول زندگی میدوند، می پرند، کوهنوردی و شنا می کنند انجام فعالیت های بدنی مزایای بسیاری برای کودکان دارد. آنها از این طریق مهارت های جدید و چگونگی حفظ و کنترل آنها را می آموزند. تمرین که قسمتی از فعالیت های ورزشکار است، برای ایجاد شرایط بدنی مناسب، موثر است. کودکان و همچنین بزرگسالانی که در شرایط بدنی مناسبی هستند احساس خوبی از خودشان داشته و اعتماد به نفس بیشتری دارند.

 یاد گرفتن یک ورزش، یک تمرین یادگیری است که به عنوان عاملی برای دیگر یادگیری ها در دوران رشد کودک مفید است. ورزش مزایای اجتماعی فراوانی دارد. مسابقه ای که کودکان بتوانند در آن اعمال نفوذ کنند مزایای نهانی بسیاری دارد. تمامی کودکانی که توانایی دارند باید تشویق شوند که به ورزش قهرمانی روی آورند.

 البته نباید فراموش کرد که متأسفانه در ورزش قهرمانی محدودیتها و معایب زیادی وجود دارد که رابطه تنگاتنگی با اینکه ورزشکار در چه مرحله ای از ورزش قهرمانی است، دارد.

 

ارزش و اهمیت ورزش به علت اهمیت زیاد آن برای کودکان است. ورزش های تیمی مثل ،فوتبال بیس بال، بسکتبال، هاکی و دیگر ورزش هایی که به تعدادی بازیکن نیازمند است، ورزشهای خوبی هستند.اما بزرگسالان نسبت به کوچکترها فرصت بیشتری برای شرکت در ورزش های تیمی دارند. این نوع ورزش ها برای کودکان محدود می شود. 

ورزش هایی همچون دویدن اسکیت، دوچرخه سواری، قایقرانی و تنیس در تمامی طول عمر میتواند مفرح باشد به علت اینکه یک نفره و به تنهایی و یا یک گروه کوچک از افراد هم انجام میشود.

این ورزش ها منافع زیادی دارند؛ همان منافعی که اولیایی که میخواهند فرزندان سالم داشته باشند بر آن تأکید می کنند و در اصل پرورش و تحویل بزرگسالانی سالم به جامعه است.

 بسیاری از ورزش هایی که پرطرفدار هستند خشونت آمیز بوده و می توانند برای سلامتی افراد مخاطره آمیز باشند. یعنی درعوض اینکه به سرعت عمل، مهارت و هماهنگی تأکید کنند، خشونت را رواج می دهند. کودکان وقتی می بینند والدین عاشق پیروزی هستند و برای پیروز شدن تلاش می کنند یک موقعیت خطرناک بوجود میآید. آنها نیز فقط به پیروزی و برنده شدن فکر می کنند و در صورت شکست، زمان بسیار سخت و طولانی را برای کنار آمدن با آن سپری می کنند به همین جهت ورزش های رقابتی بزرگسالان باید به طور واضح از ورزش های رقابتی کودکان منفک شود و قوانینی که برای ورزشکاران حرفه ای اجرا می شود نباید در ورزش کودکان اجرا شود. به جهت عوارض جانبی ورزش رقابتی، برای ورزش کودکان زیر سال هشت سال سیستمی خاص وجود دارد. بدین شکل که حساب و زمان را برای آنها نگاه نمی دارند و این مورد برای تقویت روحیه شرکت کنندگان کودک بسیار مناسب است. 

کودکان نیاز به رشد در همه جهات فیزیکی، روانی، احساسی و اجتماعی را دارند. یک روز کامل تمرین رقابتی (که از ملزومات ورزش است) حتی اگر با هوشیاری برنامه ریزی شده باشد شرایط روحی متفاوتی برای یک بزرگسال و یک کودک به وجود می آورد. چرا که کودک دوازده ساله فشار روحی مضاعفی از طرف مدرسه، والدین و یا مربی تحمل می نماید. برنامه های ورزشی مدارس مقدار زیادی پول صرف فوتبال، بسكتبال و بیس بال درون مدرسه ای مینماید و بیشترین این پول صرف یافتن ورزشکاران بالقوه می شود. این ورزشکاران کودکانی هستند که در آن رشته ورزشی مخصوص، به پیشرفت خواهند کرد. به همین جهت باید به تربیت بدنی هم همانند بقیه درس های مدرسه باید اهمیت داد.

به خاطر داشته باشید به عللی که در بالا ذکر شد نباید بر روی محرک رقابتی ( نفر اول شدن) در یک ورزشکار کودک تأکید شود. کودک باید در مورد اینکه فعالیتش را گسترش دهد تصمیم بگیرد و والدین و مراقبین نیز باید او را در تصمیمش حمایت کنند.

اگر کودک تصمیم گرفت در یک ورزش شرکت کند والدین باید از خود بعضی سؤالات مهم را بپرسند. اولین سؤال باید این باشد که آیا کودک برای ورزشی که به آن علاقمند است آمادگی دارد؟ ورزش هایی مثل بیس بال و تنیس نیاز اساسی به هماهنگی دست و چشم دارند و برای کودکان بزرگتر مناسب هستند. والدین باید تشخیص دهند آیا کودک هیکل و سایز مناسبی برای ورزش دارد؟ به عنوان مثال برای همه علاقمندان به بسکتبال در آمریکا چندین کالج برای بازیکنان ۵ فوت و ۶ اینچی (۱۶۵ سانتی متری) وجود دارد اما هیچ کالج فوتبال برای بازیکن ۱۰۰ پوندی (۴۵ کیلوگرمی) وجود ندارد.

به خاطر داشته باشید رَسِش در افراد متفاوت در شرایط و زمان های متفاوتی به وقوع می پیوندد. کودکانی که بلوغ دیرتری دارند، اگر با

کسانی که سایزشان دو برابر آنهاست هم گروه شوند می توانند به طوری جدی آسیب ببینند.

پرسش مهم دیگری که باید پرسیده شود این است که کودک در کدام سطح از مهارت قرار دارد. بر این اساس سازمان یافته ترین کلوپ های ورزشی کودکان را بر اساس سن گروه بندی می کنند. اگرچه ممکن است بازیکنان بزرگتر نتوانند وارد تیم های جوانتر از خود شوند اغلب بازیکنان جوان تر اجازه پیدا می کنند در تیم های بزرگسال تر وارد شده و با آنها هم تیمی شوند، اما حتی اگر یک کودک بسیار ورزشکار باشد ممکن است مشکلاتی را در برابر کودکان قوی تر و بزرگتر از خود پیدا کند.

والدین و مراقبین همچنین باید مطمئن شوند کودک در شرایط مناسبی برای ورزش است هیکل و سایز همه چیز نیست یک کودک در سنین نوجوانی آرزو دارد به یک تیم بپیوندد. ممکن است سایز و هماهنگی دست و چشم نیز داشته باشد اما برای بازی موفق بنیه لازم را نداشته باشد. مهمترین سؤال این است: آیا کودک مشکل پزشکی که ممکن است او را محدود کند، دارد؟

 

در بسیاری مدارس قوانینی وجود دارد که کودکان دارای مشکلات خاص را از شرکت در تمامی ورزش ها منع می کنند. این کودکان اغلب می توانند در ورزشهای غیر تماسی شرکت کنند.

 شرایطی همانند مشکلات مغزی،گلوکوم (آب سیاه) ـ نوعی بیماری چشم ـ نقص های شدید قلبی و صدمات استخوانی) موجب می شودکودک بطور دائم از ورزشهای تماسی منع شوند.

شرایطی مثل هپاتیت، شکستگی های در حال التیام و عفونت های حاد ممکن است منع موقت از ورزشهای تماسی را در پی داشته باشند. از عمده شرایطی که موجب میشود دانش آموزان نتوانند در بعضی ورزشها شرکت نمایند و برای ورزش آنها باید تصمیم های اختصاصی گرفت میتوان به عدم رسش بدنی، دیابت، کم شنوایی، آسم ،فشار خون بالا و اختلالات (اِچ آی وی) اشاره نمود.

کودکان مبتلا به اِچ آی وی میتوانند در تمامی ورزش ها شرکت نمایند اما از ورزش کُشتی به دلیل احتمال خونریزی و انتقال نهانی ویروس منع می شوند.

منبع:

Sports competition and children

m.s.n