۲ . بازی سلامتی می آورد. 

بازی به کودکان کمک می کند تا قوی و سالم شوند. همچنین با مشکلات چاقی که امروزه بسیاری از کودکان با آن مواجه هستند مقابله می کند.

۳ . بازی استرس را کاهش می دهد. 

بازی به رشد عاطفی فرزندان شما کمک می کند. شادی آور است و راهی برای کاهش اضطراب و استرس فراهم می کند. 

۴ . بازی بیش از آن چیزی است که به نظر می رسد. 

تمام تحقیقاتی که بر روی جنبه‌های مختلف بازی انجام شده، نتایج مثبت اینکه کودکان از طریق بازی یاد می‌گیرند و بازی در فضای باز بر سلامت کودکان تأثیر می‌گذارد را نشان می دهد. حتی نیاز به داشتن زمانی برای بازی در ساعات حضور درمدرسه مانند زنگ تفریح ثابت شده است . بازی می تواند ساده و یا پیچیده باشد. انواع مختلفی از بازی وجود دارد: نمادین، اجتماعی، دراماتیک، عملکردی و بازی با قوانین.

۵. برای بازی با کودکتان وقت بگذارید.

به عنوان یک والد، شما بزرگترین حامی یادگیری فرزندانتان هستید. شما باید مطمئن شوید که آنها در طول روز تا حد امکان، زمان برای بازی دارند تا رشد شناختی، زبانی، فیزیکی، اجتماعی و عاطفی اشان را ارتقا دهند. 

۶ .بازی و یادگیری دست به دست هم می دهند. 

آنها فعالیت های جداگانه ای نیستند. آنها در هم تنیده شده اند. بازی آزمایشگاه کودک است. 

۷ . شرایط را برای بازی در فضای باز فراهم کنید. 

تجربیات و خاطرات خود در فضای باز را به یاد می آورید؟ بازی هایی مثل ساختن قلعه، بازی در ساحل، سورتمه سواری در زمستان یا بازی با سایر کودکان همسایه. اطمینان داشته باشید که فرزندانتان هم با بازی در فضای بیرون، خاطرات خوشی در یادشان حک خواهد شد که این در سرزندگی و آموزش آنان تاثیر به سزایی خواهد داشت. 

۸. اطلاعات و تحقیقات زیادی در مورد بازی وجود دارد. 

درباره فواید بازی مقالات زیادی نوشته شده است. دقت داشته باشید همیشه از منابع معتبر برای مطالعه استفاده کنید.

۹ . به غرایز خود اعتماد کنید. 

به یاد می آورید که در کودکی بازی به طور طبیعی، در زمان خاص خود به وجودمی آمد؟ پس به فرزندان خود برای بازی زمان بدهید. خواهید دید کودکتان از تمام توانایی های خود در بازی استفاده خواهند کرد. 

در حالی که مهارت های تقلید ساده به نظر می رسد، اما بخش مهمی از رشد اولیه دوران کودکی و تعاملات روزمره را تشکیل می دهد.تقلید شامل طیف وسیعی از اعمال مختلف است، از جمله تقلید یک عمل (مانند تکان دادن دست)، تقلید صدا (مثلاً سلام کردن)، یا تقلید یک عمل انجام شده با یک شی (مثلاً برداشتن یک بلوک از روی توده بلوک ها).

 کودکانی که پیشرفت معمولی رشد را دنبال می کنند تقریباً از هشت ماهگی شروع به تقلید خواهند کرد. آنها در طول ۱۰ تا ۲۴ ماهگی تقریبا به توسعه این مهارت ( تقلید) به صورت پیشرفته تر ادامه خواهند داد. والدین معمولاً بیشترین تأثیر را در رشد مهارت های تقلید کودک در طول زمان بازی دارند.

کودکانی که در طیف اوتیسم قرار دارند اغلب در سنین پایین در مهارت های تقلید خود با تاخیر مواجه می شوند. این مهم است زیرا تاخیر در مهارت های تقلید می تواند منجر به تاخیر در سایر زمینه های رشد مانند مهارت های زبانی و بازی شود. از آنجایی که این مهارت ممکن است به طور طبیعی به وجود نیاید، برای والدین مهم است که کودک را تشویق و ترغیب به انجام آن کند.

والدین می‌توانند نقش مهمی در تمرین تقلید در خانه، در محیط‌های بازی، تقلید از رفتارهای کودکان دیگر برای مدل‌سازی و یا تشویق کودک به تقلید رفتارها ایفا کنند.

آموزش مهارت های بازی برای افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دشوار باشد. در ابتدا مهم است بدانیم چرا مهارت های بازی اهمیت دارند؟  آیا این یک مهارت لازم برای رویکردهای تعامل گرایانه است؟  آیا فقدان مهارت های مناسب بازی، یک نقص واقعی است؟  آیا باعث ایجاد مشکلاتی در مدرسه یا در گروه همسالان می شود؟  آیا وقتی از اسباب بازی ها/ وسایل بازی برای رفتارهای چالش برانگیز مثلا جویدن لباس عروسک، به جای بازی با عروسک استفاده می شود، یک ایرادی وجود دارد؟  

اگر مهارت بازی برای درمان مورد هدف قرار گیرد تقویت آن به تقویت رفتارهای اجتماعی شدن کمک می کند. 

یکی از چالش‌های بازی برای بسیاری از کودکان ناتوانی در بازی های معنادار با هر نوع اسباب‌بازی است که منجر به رفتارهای چالش برانگیز دیگری می شود. مثلا در دهان گذاشتن اسباب بازی برای مدت طولانی بجای بازی کردن با آن ( ما آن را رفتارهای دهانی مینامیم (که می‌تواند خطرناک باشد. و یا احتکار اسباب‌بازی، بجای بازی کردن با آنها که در نهایت موجبات پرخاشگری را نیز فراهم میکند. به همین علت ضروری است که ابتدا روی مهارت‌های بازی و تعامل با اسباب‌بازی‌ها کار شود تا اجتماعی شدن واقعی اتفاق بیفتد.

مهارت های بازی بر انواع موقعیت های یادگیری، به ویژه در مدرسه تأثیر می گذارد. کودکی که نمی تواند به درستی بازی کند ممکن است برای برقراری ارتباط اجتماعی با بچه های دیگر مشکل داشته باشد. برای این که بیشتر ارتباطات و تعامل کودکان با دیگران از طریق بازی انجام می شود. بازی جایی است که پیوندهای دوستی اغلب پدیدار می شود و با گذشت زمان تقویت می شود. 

در محیط خانه، همین امر برای تعامل خواهرها و برادرها صادق است. معمولاً در کودکانی که روابط ضعیفی با خواهر و برادر دارند، چالش هایی در مورد مهارت های بازی وجود دارد. 

اما این روند در کودکان مبتلا به اتیسم چگونه خواهد بود ؟  

بازی های تظاهری( pretend play ) : کودک اتیسم ممکن است در بازی های تخیلی چه به تنهایی ، چه با دیگران شرکت کند یا شرکت نکند. این بازی ها می‌تواند شامل در آغوش گرفتن یک عروسک و تظاهر به گریه کردن عروسک، پختن غذا با استفاده از خمیر بازی، یا بازی کردن با لباس های فرم باشد. 

بازی با لباس، نیازمند درک شخصیت میباشد. مانند گذاشتن کلاه آتش نشانی و تظاهر به یک مامور آتش نشانی بودن.کودک مبتلا به اتیسم اگر هم به این بازی بپردازد ممکن است مدت بسیار کوتاه تری از بقیه بچه ها در گیر بماند و خیلی زود به سراغ بازی دیگر برود.

بازی مستقل عملکردی (Functional independent play) : کودکان مبتلا به اتیسم گاهی با اسباب بازی ها به همان صورتی که باید با آن بازی شود بازی نمی کنند مثلا اسباب بازی ها را داخل دهان نگه می دارند.

بازی مشارکتی( Cooperative play )کودک اتیسم بجای مشارکت با کودکان دیگر، با اسباب‌بازی‌های جداگانه بازی می‌کند به سختی یک اسباب‌بازی را به اشتراک می‌گذارد یا با شخص دیگری بازی می‌کند و درگیر می‌شود.

بازی موازی: (parallelplay ) اصولا کودکان معمولی زمانی که در مجاورت با سایر کودکان یا بزرگسالان هستند با یک اسباب‌بازی بازی می‌کنند یا با آن درگیر می‌شوند، و گاهی اوقات به نحوه درگیر شدن دیگر کودکان با اسباب‌بازی هایشان، نگاه می‌کنند ولی کودک اتیسم عمدتاً روی اسباب بازی خود تمرکز می کند و با همسالان یا بزرگسالان ارتباط برقرار نمی کند. 

بازی تعاملی Interactive play 

کودک اتیسم اگر هم بازی‌های اجتماعی و رقابتی را با افراد دیگر انجام ‌دهد، اما در رعایت کردن نوبت دچار مشکل است و همیشه سعی دارد در ابتدای صف بایستد و همیشه انتظار دارد برنده باشد و اگر انتظاراتش برآورده نشود یا بچه ها را میزند یا قهر می کند یا بازی را ادامه نمیدهد و این شکست منجر به رفتار چالش برانگیز در او می شود.( بازی‌های اجتماعی و رقابتی مانند ورزش، بازی‌های روی تخته، بازی‌های کارتی و بازی‌های ویدیویی)